Ὁ χειμὼν τῆς Πίνδου

Ὁ Ἥφαιστος χαλκεύει τὸν τελευταῖον κρίκον τῆς θείας χρυσῆς ἁλύσσεως, διὰ τῆς ὁποίας ἡ θεομήτωρ φύσις περιελίσσει, καὶ θωπεύει εἰς τὰς τρυφερὰς αὐτῆς ἀγκάλας, σύμπαντα τὸν κύκλον, τῆς ἀπείρου καὶ ἀφθάρτου ζωῆς. Ὁ τελευταῖος οὗτος κρίκος γεννᾷ τὸν χειμῶνα, ἡ δὲ Πίνδος ὑφίσταται τὴν τελευταίαν αὐτῆς μεταμόρφωσιν. 

Ἡ μεγάλη καὶ εὐεργετικὴ λειτουργία τῆς θεομήτορος Φύσεως ἐξελίσσεται ἀενάως καὶ γεννᾷ νέαν ζωήν. Οἱ ὑετοὶ καὶ αἱ βροχαὶ τῆς Πίνδου μεταμορφοῦνται εἰς χαλάζας καὶ χιόνας, αἱ δὲ σταγόνες εἰς πάγους καὶ κρύσταλλα, καὶ οἱ ῥύακες καὶ πολλοὶ ποταμοὶ μεταβάλλονται εἰς ἀπεράντους στήλας πάγου, καὶ εἰς δράκοντας κρυσταλλίνους. Αἱ νεφέλαι καὶ ὁμίχλαι τῆς Πίνδου ἐκχύνουσι καὶ κατακλύζουσι ὁλόκληρον τὴν χώραν μὲ νιφάδας καὶ στρώματα ἀφθόνου χιόνος. Σύμπασα δὲ ἡ Πίνδος τελικῶς συγκαλύπτεται ὑπὸ ἀπεράντου καταλεύκου σινδόνος χιόνος καὶ πάγων, ὑπὸ τὴν ὁποίαν γῆ τε καὶ θεοὶ καὶ θεαὶ καὶ μοῦσαι καὶ νύμφαι αἱ χθόνιαι ναρκοῦνται ἡδέως, καὶ κοιμῶνται ὀλβίως.

Ὑπεράνω τῆς ἀπείρως στιλβούσης χιονώδους καὶ κρυσταλλώδους ταύτης χώρας καὶ τῶν ἀπεράντων κρυσταλλοπλοκάμων δασῶν τῆς Πίνδου, ὁ Φοῖβος Ἀπόλλων καὶ θεὸς ἥλιος, διατρέχων τὴν ἀχανῆ αὐτοῦ τροχιάν, λάμπων, ἀστράπτων διαπύρως καὶ διαυγῶς εἰς τὸ ὕψιστον αὐτοῦ σημεῖον, γεννῶν τὴν κολοσσιαίαν ἀκτινοβολίαν τῶν πάγων, καὶ τὴν χιονοβόλον ἀντανάκλασιν, μεταμορφώνει σύμπασαν τὴν Πινδαϊκὴν χώραν εἰς ἀληθῆ φλέγοντα ὠκεανὸν φωτὸς καὶ λάμψεως ἀργυρᾶς, καὶ εἰς θάλασσαν σπινθηροβολίας τῆς χιόνος καὶ τῶν πάγων, ἀπεικονιζόντων ἀπειρίαν μικροσκοπικῶν ἀστερίσκων, πλεόντων ἐντὸς ἀβύσσου μυριοστιλβίας καὶ μυριοχρωμίας.

Ἀνατέλλων δὲ καὶ δύων ὁ αἰγλώδης οὗτως χειμέριος Ἥλιος μεταμορφώνει καὶ πάλιν, ἀλλὰ μυθωδῶς καὶ ἰδεωδῶς, τὴν χιονοκάλυπτον καὶ κρυσταλλολαμπῆ Πίνδον εἰς ἀληθῆ χώραν οὐρανίου πυρός, ἀπεικονίζουσαν τεραστίαν ἡφαιστιώδη ἰλιγγιαστικὴν μάζαν, καιομένου, τηκομένου, φλεγομένου χρυσοῦ καὶ ἀργύρου, κατακλύζοντος σύμπασαν τὴν ἀτμόσφαιραν μὲ τὴν μεθυστικὴν καὶ ἐκστασιαστικὴν ἐκείνην θυελλώδη λάμψιν καὶ ἀκτινοβολίαν τῆς ἀργυροχρύσου ἀποχρώσεως. Ἡ μυθολογικὴ αὕτη φλεγομένη ἀργυρόχρυσος θάλασσα τοῦ φωτὸς πλήσσει, κατὰ τήν ἀνατολὴν τοῦ ἡλίου, καὶ ἀναφλέγει πρῶτον τὰς ὑψίστας κορυφὰς τῶν Πινδαϊακῶν ὀροπλειάδων, εἶτα κατέρχεται καὶ πλημμυρεῖ τὰς κλιτυάδας τῶν ὀρέων μὲ τὰς ἀργυρᾶς αὐτῆς φλόγας. Ἐν τέλει ἡ ἀργυρᾶ αὕτη θάλασσα τῆς λάμψεως πληροῖ τὰς ὑπερειάδας, ὀροκοιλάδας, χαλάδρας καὶ πᾶσαν τὴν χιονοκάλυπτον καὶ κρυσταλλοπλόκαμον χώραν τῆς Πίνδου. Εἶτα, ὑπὸ τοῦ δύοντος ἡλίου ἀπωθουμένη, ἡ ἀργυρᾶ αὕτη θάλασσα τοῦ φωτὸς μεταστρέφεται, ἀντιστρέφεται καὶ μεταλλάσσεται, ἀνέρχεται ἀπὸ τὰ βάθη τῶν ὀροκοιλάδων, βαίνει πρὸς τὰ ὕψη τῶν κλιτυάδων, ἀναβαίνει καὶ στεφανώνει τὰς σελαγὰς καὶ κορυφὰς τῶν ὀρέων.

Προβαίνουσα δὲ πρὸς τὰ ἄνω μεταμορφοῦται αὕτη ἐκ νέου εἰς θάλασσαν ἀργυρόχρυσον. Ἐξικνουμένη δὲ εἰς τὰς ὑψίστας κορυφὰς τῶν ὀρέων καὶ θίγουσα τοὺς αἰθέρας, ἡ θυελλώδης αὕτη θάλασσα, τῆς ἀργυροχρύσου λάμψεως καὶ τοῦ φωτὸς τοῦ δύοντος ἡλίου, ἀπεικονίζει κάμινον ἀτελεύτητον πυρίνων διαδημάτων, λάμψεων και φλογῶν, ἀφρῶν, καὶ χρωμάτων, φλεγομένων καὶ καιομένων, ἐντὸς ἀχανοῦς ἀργυροχρύσου λαίλαπος, ἐπιστρεφομένης ὑπὸ περιλάμπρου ἀπεράντου ῥοδοχρόου πορφυροχρύσου, οὐρανίας ζώνης ἐκχυνομένης, δίκην Γαλαξίου, ἐπὶ τοῦ Πινδαϊκοῦ στερεώματος.

Ἀλλὰ καὶ ὁ ἐκθαμβωτικὸς καὶ ἐκστασιαστικὸς οὗτος ὠκεανὸς τῆς λάμψεως καὶ φωτὸς τῶν Πινδαϊκῶν χιόνων καὶ κρυστάλλων ὑφίσταται νέαν μεταμόρφωσιν, διὰ νέαν θαυματουργίας τῆς θεομήτορος φύσεως. Ἡ Πίνδος περιθολοῦται καὶ πάλιν ὑπὸ ὁμιχλῶν καὶ περιζοφοῦται ὑπὸ νεφελῶν. Ἄφθονος δὲ χιὼν καταπίπτει ἐκ νέου, ἀπέραντα δὲ καὶ παχέα στρώματα τῆς νέας ταύτης χιόνος καλύπτουσιν ὁλόκληρον τὴν χώραν, ταὐτοχρόνως δὲ ἄνεμοι σφοδρότατοι ἐγείρονται καὶ δεινόταται πνέουσι λαίλαπες, αἵτινες γεννῶσι τὴν περιβόητον καὶ περίτρομον χιονοθύελλαν καὶ τὸν δαιμονιώδη καὶ μεγαλειώδη χιονοστρόβιλον τῆς Πίνδου.

Ἀλλὰ καὶ ἡ μεγαλειωδεστάτη αὕτη εἰκὼν τῆς Πινδαϊκῆς χώρας μεταλάσσεται ὑπὸ τῆς θεομήτορος φύσεως. Οἱ μὲν σφοδροὶ ἄνεμοι ἐξακολουθοῦσι νὰ πνέωσιν, ἀλλ’ αἱ πίπτουσαι χιόνες μεταμορφοῦνται εἰς χαλάζας καὶ αἱ χάλαζαι εἰς ῥαγδαίας βροχάς, ἡ δὲ καλύπτουσα τὸ ἔδαφος χιὼν τήκεται καὶ μεταβάλλεται εἰς ἀτελεύτητον δίκτυον, διαρκῶς ῥεόντων καὶ ἀκαταπαύστως ὀγκουμένων ῥυάκων, χειμάρρων καὶ ποταμῶν.

Νέα μεταμόρφωσις τῆς Πίνδου ἀναφαίνεται. Ἡ μὲν ἀπέραντος λευκοχιονώδης σινδὼν μετασχηματίζεται εἰς ἀπέραντον ποικιλόχρωμον τάπητα, ἡ δὲ Πίνδος μεταμορφοῦται ἐκ μεγαθηρίου λευκῆς ἄρκτου εἰς μεγαθήριον πολυχρώμου λεοπαρδάλεως. Ἡ μεταμόρφωσις καὶ μεταμφίεσις βαίνει περαιτέρω καὶ δεικνύει διαφόρους φυσιογνωμίας. Τελικῶς ἡ Πίνδος ἀναφαίνεται ὁλόκληρος ζῶσα, ἀκμαία καὶ περίλαμπρος, μὲ τὴν ὁλόστιλβον χρυσοπράσινον, ἀνθοποίκιλτον νέαν ἐαρινὴν αὐτῆς ἐνδυμασίαν.

Ὁ δὲ διάπυρος καὶ φλέγων Πινδαϊκός ἥλιος, διαρρηγνύων τὰς πυκνὰς φάλαγγας τῶν νεφελῶν καὶ ὁμιχλῶν, κατακλύζει καὶ χρωματίζει ὀνειρομαγικῶς, τὴν θάλασσαν τῶν στιλβόντων ῥαντισμῶν καὶ σταγόνων μὲ τὸ ἄπειρον αὐτοῦ φῶς. Ὑπεράνω δὲ καὶ κάτω τῆς φωτεινῆς καὶ σταγονώδους ταύτης ἀτμοσφαίρας, ἐκχέεται ἀναρριχωμένη εἰς τεράστια ὕψη καὶ βυθιζομένη εἰς βάθη ἀβυσσώδη, ἄνωθι μὲν θίγουσα τοὺς αἰθέρας, εἶτα τὰς φωτεινὰς καὶ κελαινὰς νεφέλας, κατόπιν καταβαίνουσα καὶ θωπεύουσα τὰς ὁμιχλώδεις ἤ χιονώδεις ζώνας τῶν ὀρέων, ὕστερον συναντῶσα βράχους ἀποκρήμνους, εἶτα χαριεντιζομένη μὲ τὰ πράσινα δάση, κατόπιν προσκρούουσα καὶ κατοπτριζομένη ἐντὸς ῥυάκων διαυγῶν, εἶτα ἐνασμενιζομένη μὲ λειμῶνας ἀνθοχλόους, ὅπως ἐμβαραθρωθῇ εἰς τὰς βαθείας φάραγγας τῶν κοιλάδων, εἰσχωρήσῃ εἰς τὰς χαράδρας καὶ αὐλακώσεις τῶν ποταμῶν, καὶ εἰσδύσῃ ἐν τέλει εἰς τὰ σκοτεινὰ σπήλαια καὶ τὰ ἄδυτα βάθη τῆς γῆς.

Εἶνε ἡ Ἴρις, ὁ ἄγγελος τῶν θεῶν. Ἐκτοξευομένη εἰς τρία ἀλλεπάλληλα ἰλιγγιαστικὰ οὐράνια τόξα, συνδέουσα τὸν οὐρανόν μὲ τὴν γῆν, συγγεφυροῦσα ὀροπλειάδα μὲ ὀροπλειάδα καὶ κλιτυάδα μὲ κλιτυάδα, ἐνθουσιάζουσα καὶ ἐκστασιάζουσα μὲ τὴν ἀκτινοβολίαν τῶν χρωμάτων αὐτῆς, ἐκχέουσα τὴν ἀπειροποίκιλτον αὐτῆς σπινθηροβολίαν καὶ πολυχρωμίαν, ἀγγέλει τὴν ἔλευσιν τοῦ νέου ἔαρος. 

Ἀλλὰ τὸ ἔαρ τοῦτο εἶνε πάντῃ καινόν, καὶ πάντῃ νέον τέκνον τῆς φύσεως. 

Ν. Πίχτος, Ἡ αἰσθητικὴ τῆς Πίνδου, 1988.