Ἡ Ρωμανία κι ἂν πέρασεν ἀνθεῖ καὶ φέρει κι ἄλλο...

Η Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως - Θεόφιλος Χατζημιχαήλ

Χωρίς ἀμφιβολία, τό θλιβερώτερο γεγονός τῆς ἱστορίας τοῦ Ἑλληνισμοῦ εἶναι ἡ ἅλωσις τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπό τούς Τούρκους. Ἡ ἀποφράς ἡμέρα τῆς 29ης Μαΐου τοῦ 1453 δέν σήμανε ἁπλῶς τήν πτῶσι μιᾶς πόλεως.Ἡ πτῶσις τῆς Βασιλεύουσας, πού μένει στούς αἰῶνας γεγονός μέ συνέπειες παγκοσμίου σημασίας, ἔθλιψε βαθύτατα τούς ἁπανταχοῦ Ἕλληνας. 

Ἡ λαϊκή μοῦσα ἐθρήνησε τήν ἅλωσι τῆς Πόλεως, ἀνακαλώντας στήν μνήμη της καί περιγράφοντας τήν ἡμέρα ἐκείνη μέ τά μελανώτερα χρώματα: 

Πάρθεν ἡ Ρωμανία 

(Δημοτικὸ τοῦ Πόντου) 

Ἕναν πουλίν, καλὸν πουλὶν ἐβγαίν᾿ ἀπὸ τὴν Πόλιν, 

οὐδὲ στ᾿ ἀμπέλια κόνεψεν οὐδὲ στὰ περιβόλιαν, 

ἐπῆγεν καὶ ἐκόνεψεν, σ᾿ Ἁγιά-Σοφιᾶς τὴν πόρταν. 

Ἔδειξεν τ᾿ ἕναν τὸ φτερόν, στὸ αἷμα βουτεμένον, 

καὶ σ᾿ ἄλλον τὸ φτερὸν μαθέ, χαρτὶν βαστᾷ γραμμένον, 

ἀτό, κανεὶς κι ἀναγνῶθ᾿, κανεὶς καὶ ξέρ᾿ντὸ λέγει, 

μηδὲ κι ὁ Πατριάρχης μου, μ᾿ ὅλους τοὺς πουπᾶδες. 

Κ᾿ ἕνα παιδίν, καλὸν παιδίν, πάει κι ἀναγνώθει, 

σίντα ἀναγνώθει, σίντα κλαίει, σίντα κλούει τὴν καρδίαν: 

- Νὰ ἠλὶ ἐμᾶς, νὰ βάι ἐμᾶς, πᾶρθεν ἡ Ρωμανίαν, 

νὰ ἠλὶ ἐμᾶς, νὰ βάι ἐμᾶς, οἱ Τοῦρκοι τὴ Πόλη ἐπέραν, 

ἐπέραν τὸ βασιλοσκᾶν καὶ ἕνα, ἕνα παιδία 

μοιρολογοῦν τὰ ἐγκλησίας, κλαῖγνε τὰ μοναστήρια, 

κι ἀ᾿ γιὰ δὲς τὸ Χρυσόστομον, κλαίγνει δε᾿γνὸ μὴ ῾σκᾶτε 

μὴν κλαὶς Ἅη-Γιάννε μου, καὶ δε᾿γνὸ μὴ ῾σκάσε 

ἡ Ρωμανίαν ἐπέρασεν, ἡ Ρωμανίαν ἐπάρθεν. 

Ἡ Ρωμανία κι ἂν πέρασεν ἀνθεῖ καὶ φέρει κι ἄλλο.